T Ü R K İ Y E' M (Kastamonulu Şerife Bacı) - Mehmet Şükrü Baş

                                            TÜRKİYE’M

                                          (KASTAMONULU ŞERİFE BACI)

Her zaman ve her zeminde söylediğim bir söz vardır.  Söylemekle iftihar ettiğim bir söz, “Bu söz bana ait dediğim” bir

söz…

Nedir o söz?..

         “Benim bu cennet vatanım, benim yeryüzündeki cennetimdir”

         Evet, bu söz benim kalbimin derinliklerinden gelir. Bu sözde yalan yoktur, riya yoktur. Bu sözde sevgi ve sadakat vardır, iman vardır, itikat vardır.

         Ah bu vatan sevgisi
          Sevgilerin en yücesi
          Can içinde can
          Önce Vatan, önce Vatan… 

         Bizde yaşantımız bolunca bu şiirimizdeki gibi “Önce Vatan” dedik.

         Vatan sevgisini her sevgiden yüce bildik.

         Biz o vatana gönül verdik. “Taşına toprağına kurban olayım” dedik ve diyoruz.  

                                         ***

         Bendeniz bütün imkânlarımı zorlayarak ülkemi gezip görmeye çalıştım. Yedi bölgeyi dolaştım. Doğusunu, batısını, kuzeyini güneyini gezdim. Seksen bir ilin en az yetmişine yakını gezip görme hazzını yaşadım.

         Yorulmadım, doymadım, usanmadım.

         İmkânım olsa ilçe ve köylerini bile gezerim bu cennet vatanın.

                                         ***

         28 Haziran’da okulların tatil olması nedeniyle eşim, kızım, damadım ve torunum Zeynep Miray’la birlikte sabahın köründe yola çıktık. Malatya, Sivas, Tokat, Amasya üzerinden hısımlarımın ikamet ettiği Boyabat’a geldik. Daha sonra Sinop, Amasya, Karabük, Safranbolu oradan da Ankara’ya, Ankara’dan da dokuz günlük bir gezi sonucunda Kayseri üzerinden evimize döndük.

         Gördüğümüz yerleri resmettik.

         İllerden geçerken o ilde yaşayan gönül dostlarımızı aradık, hal, hatır sorduk özlediğimiz seslerini duyduk.

                  KASTAMONU’LU ŞERİFE BACI  

         Yazımın girişinde bu vatanın güzelliğinden eşi ve benzeri olmadığından bahsettik.

         İsterseniz bu vatanın nasıl vatan olduğunu da bir bakalım. Bu vatanı bizlere canlarını, kanlarını vererek vatan kılan kahramanlarımıza bakalım. Bu kahramanlarımızdan Kastamonulu Şerife Bacı’ya bakalım. 

         “Vatanın bağımsızlığı namusumuzdur” idraki içerisinde 1921 yılının dondurucu bir kış gününde İnebolu’dan Kastamonu’ya kağnı ile mermi taşırken donarak şehit olan, kocasını da Çanakkale’de şehit veren yirmi bir yaşındaki bir çocuk annesi Kastamonulu Şerife Bacının Kastamonu Hükümet Binasının tam önündeki o muhteşem anıtına bakalım.

Kastamonu’ya gelinirde insanın milli duygularını şaha kaldıran, gözlerini yaşartan bu görkemli anıtı görmemek İngiliz Franklin Bouillon’un “Bizimle uzlaşmaya bakın. Çünkü kağnı kamyonu geçemez” dediği o mermi yüklü kağnıyı görmemek olur mu?..

Bu kağnıyı görüp de bu anıtta canlandırılan Şerife Bacı’yı eğitimci şair ve yazar değerli dostum, sevgili kardeşim Fazıl Ahmet Bahadır’ın destanlaştırdığı “Kastamonulu Şerife Bacı” başlıklı o muhteşem şiirini hatırlamamak olur mu?..

İsterseniz bu muhteşem şiiri hazmede, hazmede okuyalım. Okuyalım da bu vatanın nasıl vatan olduğunu bir kere daha anlayalım. Çünkü o şiir o hadiseyi cilt cilt nesirlerden daha iyi anlatıyor.

İşte o şiir:

  

KASTAMONULU ŞERİFE

İnebolu Limanı’ndan

Kastamonu Kışlası’na yol gider.

Kamyonlarla yarışır,

Umut yüklü kağnılar

Dizilir, kol kol gider.

Kağnıların başında

Kimi genç, kimi yaşlı

Kimi ak tülbentli,

Kimi ak saçlı.

Öküzlere gah yalvaran

Gah kızan,

Gözlerinde inat

Yüreklerinde iman

Kadınlar yürür gider.

Gök alçalmış yere doğru

Bulutlar değiyor dağlara,

Havada kar kokusu.

Yükünü alınca kağnısı

Bir kucak ot yaydı

Mühimmatın üstüne;

Düzeltip özene bezene

Yatırdı bebeğini.

Gayri daha kıymetliydi kağnısı

Bir yükü, bir de yavrusu.

Islanmasın, üşümesin diyerek

Sarıp sarmaladı çulu, keçeyi.

Besmele çeke çeke

Koşup öküzlerini

Sürüp gitti gidenlerin peşine   

    

              1                                                                                  

İnebolu Limanı’ndan

Kastamonu kışlasına yol gider.

Beyazdır dağlar, tepeler

Kar inceden tipiler.

Umutlar sarpa sarar

Cümle alem bilir ki:

Bu kağnılar,

Zamanında gidemezse yerine

Bugün gider, yarın gider, dün gider;

Vatan gider, namus gider, din gider…

Yağış durdu ikindide

Akşam, çekti ayaza.

Kar aydınlığında uzarken gece

Kıpır kıpırdı dudakları.

Tekrar tekrar  okuyordu 

Bildiği duaları.

Menzil ırak, yol uzun

Sıska öküzler yorgun.

Az kala bayırın başına,

Korktuğu geldi başına

Sustu ağlayan tekerler.

Duruverdi o anda

Yerle gök arasında

Canlı bildiği ne varsa,

Uzaklarda yürüyen

Kamyonların dışında.

               2 

Nemrut ateşlerinde

Yandı Şerife.

Sızlayan ayakları,

Mosmor elleri yandı.

Önüne koştu kağnının,

Olmadı ardına dolandı.

İtti, çekti, arkalayıp dayandı.

Fersiz gözlerinde öküzlerinin

Çaresizliği gördü.

İki damla yaş süzüldü gözünden

Dondu, yere düşmeden.

Issız dağların başında

Gecenin bir yarısı

Cebelleşirken canıyla,

Birbirine karıştı

Duası, bedduası.

Aşmazsanız bu bayırı

Haram olsun bu toprağın

Otu, çiçeği, çayırı!

Zehir olsun

Ak köpüklü pınarların suları!

Kımıldadı öküzler.

Kımıldadı,

Yer ile gök arasında

Canlı bildiği ne varsa. 

  

              3

Dinledi çulun üstünden

Yavrusu uyuyordu.

“Kağnı da senin” dedi.

“Ulu Tanrım!

Yükte senin, yavru da ”

Uzanıverdi usulca,

Örtü oldu

Çulun, keçenin üstüne.

Yavaş yavaş uyuşurken her yeri

Gelip gitti kulağına

Anasının ninni söyleyen sesi.

Kutlanmış bir düş gördü.

Düşünün bir yerinde,

Kalpaklı bir baş gördü.

Birden gıcırdadı binlerce teker

Sökün edip alaca şafaklardan

Kamyonları ezip geçti kağnılar.

Uyanmadı bir daha

Düşünde kaldı Şerife

Sonsuza kadar.

Kastamonu Kışlası’nda

Bir bebek sesi,

Şaşkına çevirdi herkesi.

Bakıp bakıp kucağında durana

Kimseye aldırmadan

Ağlıyordu dağ gibi adam.

Bir ayet indi gönlünden, diline

Tesbih oluverdi dudaklarında.

Döndü yönünü kıbleye,

Okuyup üfledi bebeğe

“ Ölüden diriyi çıkartan Allah ”

 “ Zafere işaret ” dedi komutan.

Mehmetler bir ağızdan:

“Zafere işaret” dediler “İnşallah!” 

                                  ***

Bizde yazımızı yazarken gözyaşlarımızı tutamadığımız bu muhteşem

dizelerin sonunda “İnşallah” diyoruz destanlar Şairi değerli kardeşim Fazıl

Ahmet Bahadır.

Hiç endişeniz olmasın bu mübarek insanların kanları ve canlarını vererek tapusunu aldığı bu mübarek topraklar her zaman ve her zeminde Şerife Bacılar, Nene Hatunlar, Seyit Onbaşılar ve Mustafa Kemal’ler çıkaracaktır inşallah...

Yeter ki onlara layık nesiller olalım.

Bu cennet vatanı canımızdan aziz kılalım.

İşte bütün mesele orda…

Mehmet Şükrü Baş (08 Temmuz 2013)

 1943 de Elazığ'da doğan Mehmet Şükrü baş, Elazığ Adalet Komisyonu Yazı İşleri Müdürü olarak çalıştı ve 1998 de emekliye ayrıldı. 
Daha çok şiirleriyle tanındı. "Sarıkamış'ta O Gece" adlı şiiri Doç.Dr.Burhan Tarlabaşı tarafından bestelendi ve Şebnem Kısaparmak tarafından CD'ye aktarıldı. Halen bazı mahalli gazetelerde ve internet sitelerinde yazı ve şiirleri yayınlanmaktadır.